Your new post is loading...
De omgang met grenzen is misschien wel het grote vraagstuk van onze tijd. Daarbij staat de toekomst van het Europese project in het middelpunt: dat zou de bron van onze hoop moeten zijn, maar is vaak genoeg aanleiding voor vertwijfeling. We zien plotseling hoe bouwvallig de Unie is geworden die vorige generaties hebben nagelaten. We realiseren ons nu meer dan ooit dat het lot van de Griekse of Roemeense of Franse burgers ons ook raakt, maar zijn de mentale afstanden tussen noord en zuid, oost en west in Europa werkelijk kleiner geworden? Of is de kloof juist gegroeid door de crises rond de gemeenschappelijke munt en de gemeenschappelijke grens?
